To smutne że ludzie dopiero z chwilą czyjegoś odejścia zdają sobie sprawę z tego jak wiele stracili.
Przychodzi milion myśli do głowy i pytań czy można było zrobić coś inaczej, spędzić z kimś więcej czasu, porozmawiać przy kawie, zadzwonić albo nawet pomilczeć. Byleby tylko razem. Wydaje się że można sobie było darować jakieś przykre słowa lub wybaczyć coś, co wydawało się niemożliwe.
Nie można cofnąć czasu i błędów dlatego takiego odejścia ludzi bliskich mogą uczyć jedynie na zapas, by nie podchodzić obojętnie do drugiego człowieka i okazywać mu jak najwięcej zainteresowania czy uczucia, zanim go któregoś dnia zabraknie... Trzeba przed tym zdążyć.

Kiedyś dwie nierozłączne przyjaciółki z upływem czasu straciły kontakt i zamknęły się wzajemnie na swoje światy. Niespodziewanie zerwana przez jakąś głupotę relacja zanikła i nic nie przewidywało, że kiedykolwiek na nowo zaczną się rozumieć. Nagła śmierć matki jednej z dziewczyn pozwoliła im zrozumieć jednak, że zawsze można zyskać na nowo coś wcześniej utraconego i docenić siebie nawzajem póki tylko trwa życie...

To smutne że ludzie dopiero z chwilą czyjegoś odejścia zdają sobie sprawę z tego jak wiele stracili.
Przychodzi milion myśli do głowy i pytań czy można było zrobić coś inaczej, spędzić z kimś więcej czasu, porozmawiać przy kawie, zadzwonić albo nawet pomilczeć. Byleby tylko razem. Wydaje się że można sobie było darować jakieś przykre słowa lub wybaczyć coś, co wydawało się...

W swoim życiu nie odniosłam wielu strat.Oczywiście zdarzały się,ale nie aż tak bolesne jak straty,których doświadczyła moja babcia.W dzień swoich 6 urodzin jej ojciec zmarł na cholerę.Choroba przeraźliwie paskudna,jakikolwiek kontakt z ciałem groził zarażeniu,więc nawet nie mogła się pożegnać.W wieku 14 lat jej matka zmarła w wyniku nieszczęśliwego wypadku podczas pracy na polu.Osierocona została przygarnięta przez obcych ludzi.Kilka lat temu straciła męża.Zmarł w wyniku krwotoku wewnętrznego.Takimi stratami obdarowało ją życie.Do dziś w snach widzi mojego dziadka i swoich rodziców.

W swoim życiu nie odniosłam wielu strat.Oczywiście zdarzały się,ale nie aż tak bolesne jak straty,których doświadczyła moja babcia.W dzień swoich 6 urodzin jej ojciec zmarł na cholerę.Choroba przeraźliwie paskudna,jakikolwiek kontakt z ciałem groził zarażeniu,więc nawet nie mogła się pożegnać.W wieku 14 lat jej matka zmarła w wyniku nieszczęśliwego wypadku podczas pracy na...

Rozstania są nierozłącznym elementem życia każdego człowieka. Czasem tracimy kogoś z powodu śmierci, czasem kontakt urywa się z innych przyczyn - bardziej lub mniej od nas zależnych. Również w moim życiu przytrafiały takie sytuacje. Niestety nie da się tego uniknąć.
Czy jest to sprawiedliwe? Nie wiem. Ale przecież nawet niesprawiedliwości, które nas dotykają mogą wiele uczyć. Przede wszystkim pokory, ale także tego jak ważna jest każda chwila. Nie wiemy co wydarzy się jutro, co zgotował dla nas los. Dlatego powinniśmy dbać o relacje z rodziną i przyjaciółmi, tak, abyśmy w chwili rozstania zostali nie tylko z łzami smutku ale także z pięknymi wspomnieniami.

Rozstania są nierozłącznym elementem życia każdego człowieka. Czasem tracimy kogoś z powodu śmierci, czasem kontakt urywa się z innych przyczyn - bardziej lub mniej od nas zależnych. Również w moim życiu przytrafiały takie sytuacje. Niestety nie da się tego uniknąć.
Czy jest to sprawiedliwe? Nie wiem. Ale przecież nawet niesprawiedliwości, które nas dotykają mogą wiele...

Moim zdaniem każda śmierć, każde rozstanie z kimś ważnym jest dla nas niemiłym zaskoczeniem. Nawet gdy odwiedzamy kogoś śmiertelnie chorego, w szpitalu, gdy widzimy jak znika nam z oczu nie do końca wierzymy w to, co nieuniknione. W moim przypadku zawsze jakaś cząstka mnie wierzy, że los nagle się odmieni, że to co złe nagle minie.
Nie mówię jedynie o śmierci, ale również o bolesnych rozstaniach. Czy nie jest tak, że wszyscy wierzymy w zmianę? że to po prostu wiara w drugiego człowieka?

Moim zdaniem każda śmierć, każde rozstanie z kimś ważnym jest dla nas niemiłym zaskoczeniem. Nawet gdy odwiedzamy kogoś śmiertelnie chorego, w szpitalu, gdy widzimy jak znika nam z oczu nie do końca wierzymy w to, co nieuniknione. W moim przypadku zawsze jakaś cząstka mnie wierzy, że los nagle się odmieni, że to co złe nagle minie.
Nie mówię jedynie o śmierci, ale również o...

Widząc śmierć bliskiej osoby popadamy bardzo często w depresję bądź inne choroby psychiczne. Kiedy nie umiemy sobie poradzić z tą stratą często uciekamy do alkoholu i innych używek, żeby nam było łatwiej. Jest to naturalna reakcja, ponieważ nikt nie lubi się żegnać z bliskim już na zawsze. Przeżyłem to na własnej skórze. Uważałem, że jestem na tyle silny, że widok sztywnej martwej osoby nic na mnie nie zrobi. Natomiast byłem w błędzie. Nie umiałem dojść do siebie po tym zdarzeniu. Czego się nauczyłem? Tego czego powinni uczyć w szkole i wpajać na każdym zakręcie. Umrzemy. Czy się tego boję? Oczywiście, że nie. Czy ta sytuacja była niesprawiedliwa? Moim zdaniem tak zostało to zaplanowane. Każda sytuacja nasz czegoś uczy. Ta osoba, która zmarła była wspaniałą osobą, lecz za uszami miała bardzo wiele, natomiast On nigdy nie odmawiał pomocy. Nauczyłem się wtedy, że żyjemy na świecie dla samego siebie, ale nie możemy zapominać o tym, że żyjemy dla siebie, lecz z pożytkiem dla innych. Po tym zdarzeniu stałem się lepszym człowiekiem, a zmierzało to w złą stronę. Wszystko było zaplanowane, żebym się nawrócił.

Widząc śmierć bliskiej osoby popadamy bardzo często w depresję bądź inne choroby psychiczne. Kiedy nie umiemy sobie poradzić z tą stratą często uciekamy do alkoholu i innych używek, żeby nam było łatwiej. Jest to naturalna reakcja, ponieważ nikt nie lubi się żegnać z bliskim już na zawsze. Przeżyłem to na własnej skórze. Uważałem, że jestem na tyle silny, że widok sztywnej...

Oczywiście, że straciłam kilka ważnych dla siebie osób. Jedne z tych pożegnań były zwykłą niesprawiedliwością losu - śmierci i cierpienia wskutek choroby nie da się przewidzieć ani w jakikolwiek sposób zaradzić całkowicie. Były jednak też takie sytuacje, które uczyły i dawały tym samym rady na przyszłość, jak się zachować, aby nawiązać przyjacielskie relacje, co robić, aby takiego przyjaciela później nie stracić.

Oczywiście, że straciłam kilka ważnych dla siebie osób. Jedne z tych pożegnań były zwykłą niesprawiedliwością losu - śmierci i cierpienia wskutek choroby nie da się przewidzieć ani w jakikolwiek sposób zaradzić całkowicie. Były jednak też takie sytuacje, które uczyły i dawały tym samym rady na przyszłość, jak się zachować, aby nawiązać przyjacielskie relacje, co robić, aby...

24 grudnia 2015. Wyglądam przez brudne okno. Nie można go otworzyć, jest zablokowane. Tych okien nie otwiera się, nigdy. Na zewnątrz panuje większy ruch niż zazwyczaj. Samochody pospiesznie opuszczają miejsca parkingowe, zatrzymując się na chwilę przy szlabanie. Ruch na korytarzu, ruch w windzie, ruch w świetlicy. Wszędzie pełno bagaży: wózków, walizek i reklamówek. Wszystkie wypełnione ubraniami, pieluchami, butelkami na mleko. Wystają z nich brązowe misie ubrudzone kaszką, niebieskie i różowe kocyki, do których przykleiły się niedojedzone chrupki, zalane soczkami książeczki, w których ukryte historie, jeszcze wczoraj wieczorem bawiły, pocieszały i usypiały ich małych właścicieli. Lekarze pospiesznie wydają wypisy i recepty. Rodziny wracają do swoich domów. Mają czas, jest ranek, wszyscy zdążą na wigilijną kolację. Tylko nie my. My nie możemy. Jeszcze nie.
Mała główka dwulatka jest już ogolona, czysta piżamka nałożona na wykąpane w płynie antybakteryjnym ciałko. Wykrochmalona pościel zmieniona przez salową kilka minut wcześniej. Nie można usiąść już na łóżku, nie można położyć żadnych zabawek, lepiej nie dotykać dziecka. Wszędzie czyha niebezpieczeństwo. Bakterie, nasz największy wróg. Mogą zabić po cichu.
Jeszcze tylko kilka minut…. Już. Jedziemy windą towarową. Dziecko uśmiecha się, rozgląda, ale nie puszcza ręki mamy. Dwulatka wszystko interesuje, dziwi i ciekawi: dlaczego jedziemy w łóżeczku a nie w wózku, dlaczego w piżamie a nie w ubraniu, dlaczego sami a nie z innymi dziećmi i ich rodzicami. Jeszcze nie rozumie dlaczego ręce mamy się trzęsą, dlaczego jej twarz jest blada i smutna i dlaczego się uśmiecha, podczas gdy jej oczy płaczą. Dlaczego pielęgniarka śpiewa piosenkę i opowiada śmieszną historię. Dlaczego pielęgniarka się śmieje, a mama nie. Dlaczego mama udaje.
Jeszcze nie wie, że na ostatnim piętrze wspólnej podróży drzwi się otworzą, łóżeczko wyjedzie, a mama zostanie. Nastąpi krótkie pożegnanie… szybki całus w czółko i pogłaskanie łysej główki. Nie wie jeszcze, że dalszą podróż odbędzie samo. Nie wie, że gdy będzie jechało długim korytarzem wołając:„Mama, mama!” i wyciągając rozpaczliwie rączki, ona nie podejdzie, nie weźmie go w ramiona, nie przytuli. Będzie zalana łzami, ze spływającym po twarzy makijażem stała za drzwiami, waliła pięściami w szybę i wyła do Boga o pomoc. Będzie umierała ze strachu, obiecywała niemożliwe, zaklinała rzeczywistość…. i czekała, czekała każdą minutę z sześciu godzin z nadzieją ….

6 luty 2017. Wyglądam przez duże okno z salonu. Wewnątrz domu panuje cisza i spokój. Na podwórku zaparkowały już samochody. Spadł śnieg, mnóstwo śniegu. To dobrze, on bardzo lubi śnieg i balony, i zapalone świeczki. Jeszcze tylko kilka minut i otworzą się drzwi. Wejdą goście. Za chwilę babcie będą całowały go w policzki, dziadkowie podrzucali do góry, ciocie tarmosiły za kręcone włosy. On ma takie piękne loki, duże błękitne oczy i szczery uśmiech. Boże, jak ci dziękuję za ten uśmiech, za ten śmiech niosący się po całym domu, za tupot małych stóp na podłodze wczesnym rankiem, za piski w kąpieli późnym wieczorem. Cztery świeczki na torcie i nic więcej nie jest ważne!

Straty po śmierci dziecka nie da się opisać w 1500 znaków, nawet 1000-stronnicowa powieść nie pomieści takiego bólu. Wiem, widziałam ją tamtej zimy w oczach zrozpaczonych matek, otarłam się o nią…

24 grudnia 2015. Wyglądam przez brudne okno. Nie można go otworzyć, jest zablokowane. Tych okien nie otwiera się, nigdy. Na zewnątrz panuje większy ruch niż zazwyczaj. Samochody pospiesznie opuszczają miejsca parkingowe, zatrzymując się na chwilę przy szlabanie. Ruch na korytarzu, ruch w windzie, ruch w świetlicy. Wszędzie pełno bagaży: wózków, walizek i reklamówek....

Postanowiłam odpowiedzieć na to pytanie nie dlatego, żeby wygrać ale by opowiedzieć coś, co może stać się przestrogą dla innych. Pokazać, że trzeba szukać rozwiązania I nigdy, ale to nigdy nie poddawać się w trudach walk bo to najgorsza rzecz jaką możecie zrobić. Ja nie zrobiłam nic, teraz płacę za to ciężką cene..
Moi dziadkowie od zawsze stanowili dla mnie ideał, zwłaszcza babcia, która mimo wielu przeciwności losu nigdy nie narzekała na życie. Nie widziałam ich często ponad 300km to niestety duża różnica jednak to własnie z tamtego miejsca I krótkich pobytów u nich mam najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa. W 2007 roku tuż po mojej komuni babci straciła nogę potem wszystko poszło już z górki, coraz większe problemy z oddychaniem I piętrzące się leki na półce do zażycia. Dziadkowi coraz bardziej doskwierały biodra powodując coraz gorsze możliwości poruszania się.
W 2015 roku wszystko miało się odmienić w końcu przeprowadzka do nas, sielankowe życie trwało jednk kilka miesięcy potem rozpoczeło się piekło, istny koszmar. Robiliśmy wszystko aby sprawić by czuli się tu dobrze, by nic im nie brakowało. Po tych miesiącach okazało się, że babcia ma raka - tragedia, łzy. Mimo to robiliśmy wszystko aby otrzymała najlepsze szpitale, opiek. A oni traktowali nas jak śmieci, nieraz usłyszałam na swój temat, że jestem pasożytem, rozpoczyły się kłótnie, brak odzywania sie do siebie, moja nerwica..Mama schudła ponad 40kg w przeciągu kilku miesięcy. A oni nadal mieli nas za nic - uciekłm z domu. Wchodząc do najbliższego autobusu zostałam z niego wycgnięta sił przez ojca. Pamiętam jak bardzo nie chciałam tam wracać.Zepsuli nam nawet święta, które zawsze w moim domu były tymi szczęśliwymi I radosnymi. Musieli się wyprowadzić - od tamtej pory nie miałam z nimi kontaktu, - prawie dwa lata. Wyprowadzili się następnie do domu pomocy - zmrła. To był dla mnie szok, pamietam jak zalałam się łzami. Nigdy nie przestałam ich kochać, od zawsze pragnełm napisac do nich list przeprosić - nie zrobiłam nic. Na pogrzebie czułam się nikim, co ze mnie za rodzina? Zostawiłam ich, nie zrobiłam nic by to naprawić.. Teraz staram się odbudować kontakt z dziadkiem, tylko to mogę zrobić a babcie odwiedzam na grobię. Nie zdążyłam się z nią pożegnać poprosić by mi przebaczyła choć tak bardzo tego pragnę. Nigdy nie popełnijcie mojego błędu bo do końca życia tak, jak ja będziecie się obwiniać...Ja nie mogę nic wy możecie jeszcze wszystko..Gdy odwiedziłm dziadka siedział na wózku chciałabym by wrócił do nas ale to nie możliwe nikt oprocz mnie I mamy sie z nim nie pogodził.. Bardzo mi zle

Postanowiłam odpowiedzieć na to pytanie nie dlatego, żeby wygrać ale by opowiedzieć coś, co może stać się przestrogą dla innych. Pokazać, że trzeba szukać rozwiązania I nigdy, ale to nigdy nie poddawać się w trudach walk bo to najgorsza rzecz jaką możecie zrobić. Ja nie zrobiłam nic, teraz płacę za to ciężką cene..
Moi dziadkowie od zawsze stanowili dla mnie ideał,...

Każda sytuacja w życiu nas czegoś uczy, niezależnie od tego, jak postrzegamy to, co nas spotkało. Kwestia tego, jakie wyciągamy wnioski i czy w ogóle. Zawsze uważałam, że Bóg daje nam tyle, ile potrafimy unieść; doświadcza nas po coś. Możemy myśleć: "Co by było gdyby...", ale to nie ma żadnego sensu. Należy skupić się na tym, co jest. Jak pisała Regina Brett: "Bóg rzadko przychodzi za wcześnie, za to nigdy się nie spóźnia."

Każda sytuacja w życiu nas czegoś uczy, niezależnie od tego, jak postrzegamy to, co nas spotkało. Kwestia tego, jakie wyciągamy wnioski i czy w ogóle. Zawsze uważałam, że Bóg daje nam tyle, ile potrafimy unieść; doświadcza nas po coś. Możemy myśleć: "Co by było gdyby...", ale to nie ma żadnego sensu. Należy skupić się na tym, co jest. Jak pisała Regina Brett: "Bóg...

Tak miało być. Tak chciał Bóg. Ile razy można usłyszeć takie słowa w rożnych wersjach ale sprowadzające się do tego samego - nic nie poradzisz. Gdzieś w pamięci mam pochowane rożne śmierci bliskich i dalszych mi osób. Niesamowite jest jednak to, że potrafię powiedzieć jaki był dzień tygodnia kiedy dowiadywałam się o czyimś odejściu (nawet z okresu jak miałam kilka lat) choć czasem nie umiem wskazać dnia miesiąca.
Najbardziej pamiętam śmierć cioci. Miałam wtedy 10 lat i było to jedna z najbliższych mi osób. Osierociła swoje dzieci a jej syn był dla mnie kimś wyjątkowym, takie dziecinne irracjonalne przywiązanie do starszego o kilka lat kuzyna. Traumą było raczej dla mnie to jak on to przeżywał niż sama śmierć cioci.
Czy czegoś nas takie sytuacje uczą? Chyba każde doświadczenie, czy dobre czy złe, wpływa jakoś na nas. Jak to wykorzystamy zależy już od nas. Na zawsze jednak czyjaś śmierć z nami zostaje, czy to silniej czy słabiej. Niektórzy do końca życia będą się zastanawiać nad powodem czyjegoś odejścia.
Polecam przeczytać list aktorki Katharine Hepburn napisanego kilkanaście lat po śmierci miłości jej życia. /"What was it, Spence? I meant to ask you. Did you know what it was? What did you say? I can't hear you…"/ Te ostatnie słowa listu wiele mówią o tym, że tak naprawdę nigdy nie rozstajemy się z tymi których kochaliśmy.

Tak miało być. Tak chciał Bóg. Ile razy można usłyszeć takie słowa w rożnych wersjach ale sprowadzające się do tego samego - nic nie poradzisz. Gdzieś w pamięci mam pochowane rożne śmierci bliskich i dalszych mi osób. Niesamowite jest jednak to, że potrafię powiedzieć jaki był dzień tygodnia kiedy dowiadywałam się o czyimś odejściu (nawet z okresu jak miałam kilka lat) choć...